DEEL 1: Tasmanië

Hey iedereen!

Zoals iedereen wel weet ben ik sinds 19 Mei echt aan het backpacken. Ik heb geprobeerd om veel mensen het er het een en ander over te vertellen, maar niemand weet eigenlijk precies wat ik tot nu toe allemaal gedaan heb.

Zo rij ik nu vanaf de blue mountains terug naar Sydney en volgensmij wist niemand dat ik daar überhaupt was (blue mountains). Dus hierbij even een kijkje op mijn afgelopen weken. Ik zou zeggen pak thee en een dekentje en ga lekker zitten, want het is vrij koud op dit moment, maar dat zal in Nederland nu wel meevallen.

Ik zal alle foto’s die bij de beschreven plaatstjes en activiteiten horen de komende dagen op mijn instagram zetten (@lottesdab).

19 Mei - 28 Mei

Ik heb voordat alles begon drie weken in Sydney gewoond met de familie. Ik heb Sydney echt leren kennen en heb daar ook de eerste dag meteen Dominiek al gezien, het meisje waar ik twee weken mee zou gaan rijden. Zij was namelijk een Au Pair in Sydney geweest en zou een week later vertrekken naar Ayers Rock (Uluru) en Alice Springs.
Het afscheid van de familie was erg sad. Eerst van Kane en toen van Sarah en Finn. Het was raar om te beseffen dat ik nooit meer zou terug komen bij hun op die manier en dat het echt een einde was van iets. Zoiets heb ik nog nooit eerder gehad. Het voelt nog steeds erg gek en heb nog steeds veel contact met ze.

Ik vloog op 19 Mei naar Hobart van Sydney en kwam rond 8 uur volgens mij aan. Dominiek had iemand leren kennen op haar tour in de outback, een Engelse jongen genaamd Liam en die zou ook meegaan op onze reis door Tassie. We verbleven in een heel schattig hostel in Hobart, Montacute. De volgende dag gingen we naar MONA (iets waar ik sowieso heen wou), ook wel Museum of Old and New Art. Het was echt een heel bijzonder museum en een van de leukste waar ik ooit ben geweest. Veel interactieve kunst. We zijn er heen gefietst, aangezien het openbaar vervoer erg slecht is in Hobart en we arm waren / zijn. Het was zo’n 50 minuten fietsen en was echt ook op een kut zadel maar we kwamen er wel.

We hebben daar eigenlijk de hele dag rondgelopen en daarna wat gegeten in Hobart. Voor de rest hebben we eigenlijk niet eens zoveel gezien van Hobart, maar het is verder ook niet zo bijzonder daar.

De dag erna gingen we onze campervan ophalen. We hadden een camper voor twee personen gehuurd, maar we waren met zijn 3’en en Dominiek zei dat het allemaal wel goed zou komen. Liam die bleef verderop wachten aangezien we maar voor 2 personen hadden betaald. Na hem eindelijk gevonden te hebben besefte ik me dat hij eigenlijk nergens legaal kon zitten omdat de van maar twee gordels had en de achterkant het bed was. Ik ga dat dus absoluut niet doen dus heb ik alles natuurlijk weer opgelost. Liam gaf niet veel input verder hij zei dat het inderdaad niet zo'n goed idee was. Ik belde Wickd gewoon om te vragen of ze een 3 persoons beschikbaar hadden , zodat ik wist of ze überhaupt wel campers hadden voordat we er zo ongemakkelijk langs gingen. Uiteindelijk hebben we dus alles met een 3 seater gedaan (stoeltje in het midden) en heeft hij in een tent geslapen.

Tasmanië was heel anders dan wat ik tot dan toe en nog steeds nu van Australië heb gezien. Erg ruige en mooie waterlandschappen in het algemeen. Wij hadden de hele week relatief goed weer, waar we veel geluk mee hadden. We hebben een heel rondje om het eiland heen gedaan. We hebben elke keer gewoon kampeerplekken opgezocht en daar gestaan. De eerste nacht was wel een spektakel want er liep een fucking grote spin over de deur terwijl ik erin zat (waarschijnlijk een relatief ‘kleine’ huntsman). Ik die jongen er hysterisch bij halen en hem bevelen om hem weg te halen. Het wildlife in Tasmanië was sowieso anders dan wat ik ben gewend. We hebben eigenlijk vooral veel roadkill gezien, veel possums dood op de weg, terwijl ze werden gegeten door kraaien.

Waarschijnlijk ook wel dode duivels (geen levende helaas).
Volgensmij hebben ze er ook geen kangeroes, maar heb wel veel wallaby’s gezien. Ook een wombat die over de weg liep. Die was echt vet schattig, net een klein beertje.

We zijn erg actief geweest die week. De eerste grote hike was meteen een flinke van 4 uur. Het was in Fortescue bay en deze leidde naar Cape Hauy. Best pittig: die dag 20.604 steps en 230 floors (trappen) gedaan. Het uitzicht was wel spectaculair (de wind ook). Hierna gingen we naar Freycinet national park, en begon het rijden van de lange afstanden (dit was iets van 4 uur) waar het welbekende Wineglass Bay zich bevond. Ook hier moesten we trappen op (138 floors). Was helemaal klaar met die trappen ondertussen. Het was deze dagen ook elke keer erg mooi weer, wel koud 's nachts, maar overdag werden we erg warm door het hiken. Tijdens deze hike hadden we ook een aanrader gekregen van iemand waarmee ik aan het praten was. We moesten naar Eddy’s point, erg afgelegen vuurtoren en mooie omgeving. Dit deden we dan ook de volgende dag en stopten we daarvoor bij the bay of fires. Deze dag hebben we erg veel gereden ook, ik had deze dag nogal volgepland. Zoek maar op: we reden van Freycinet naar Bay of fires naar Eddy’s point naar Launceston. Bay of Fires krijgt zijn naam door de rode vlekken op de rotsen aan het water. Het was erg mooi en voelde al super afgelegen, maar het werd nog erger. We hadden al een jerrycan met benzine gehaald, just in case, verder nooit nodig gehad, maar het was wel fijn om te hebben. Toen we naar eddy’s point gingen heb ik een super lange dirt road gereden met allemaal bochtjes en scheurde met 70 door de bocht in een manual shitty campervan, wat wel erg lachen was.

De dag erna bezochten we Launceston, tweede stad van Tasmanië, met rond de 80.000 inwoners (net als Hengelo). Het was een erg leuk plaatsje met leuke winkelstraatjes en koffietentjes (beter dan Hengelo sorry). Van hier reden we naar Stanley, omdat ik iets online had gevonden waarbij je met een kabelbaan naar boven kon naar een plateau genaamd ‘The Nut’. Dit was ook heel mooi en ook bijzonder, omdat we echt op het noord-westelijk puntje van het eiland stonden en deze vorm van het eiland ook echt zo konden zien.

Vanaf Stanley gingen we onze koudste nacht ooit tegemoet. We reden naar het beroemde en prachtige Cradle Mountain (national park). We reden hier alvast heen en kwamen er in het donker aan zodat we ‘sochtends meteen het park konden verkennen. We sliepen op een erg goede (dure en grote) camping, maar het was pikkedonker en echt BELACHELIJK koud. Het was sowieso al koud maar in de bergen was het de ochtend erna onder vriespunt. Het is blijkbaar toen -5 ofzo geweest. Lagen we dan in 20 lagen kleding in een zomerslaapzakje. We hadden dus super beroerd geslapen en alles deed pijn. We hadden ons helemaal opgewarmd voor het vuur binnen (die ik had gemaakt of course scoutingirl) en terugkerend naar de van en deze aangezet met de verwarming, maar dan wordt het later natuurlijk alsnog vet koud. We sliepen sowieso slecht in die van hoor, maar die kou was wel vrij kut.

De volgende ochtend was het raam dus bevroren en zat ik gewoon te krabben, vond het wel komisch na 9 maanden 30 graden elke dag en doordat ik zoveel kleren bij me had en een goede jas had gekocht redde ik me wel. We gingen dus hiken in Cradle Mountain, het hoogste punt van mijn trip, ondanks de slechte nacht. Voor Dominiek niet, want zij is nooit meegegaan, omdat ze zich altijd heel slecht voelt na een slechte nacht dus ze bleef achter.

Je kan erg veel hikes doen in Cradle Mountain, maar ik had het tegen die tijd wel gehad met al die trappen, het was koud bevroren en mijn hele lichaam deed pijn, dus ik vond een 3 uur wandeling om Dove Lake wel prima. We wilden eerst naar Marion’s lookout, maar naar erover gelezen te hebben klonk het veel te intens. Het meer was prachtig en de wandeling was prima te doen. Het was echt heel erg mooi, stil en we liepen soms ook door het bos met riviertjes en mooie uitzichten overal. Toen we de loop bijna hadden gedaan zagen we een weg omhoog (een trap van oneven stenen) en we waren wel benieuwd waar dit heen ging. Volgensmij stond er wel bij marions lookout, maar we hadden geen idee hoe lang dit duurde, en dit was ook niet de route die was aangegeven normaal gesproken. We deden het gewoon en zouden kijken hoe het was, bij teveel trappen of klimmen zouden we teruggaan, zei Liam. Nou dat deden we natuurlijk niet en zo hebben we die hike naar de lookout die normaal gesproken 3 uur duurt in 1,5 uur gedaan op een stijle klim met stijle trappen, bergpassen en vasthouden aan een ketting om je omhoog te trekken. Het was echt zo zwaar, maar ik heb het gered, obviously.

Onderweg hoorde we namelijk dat het de moeite waard was enzo. Het was zeker waar, echt een prachtig uitzicht, het leek op zo'n uitzicht die je hebt als je een week lang een berg beklimt. We namen de lange weg terug, die was dan ook weer lang en eigenlijk ook best pittig en ik was echt super dood hierna.

Het werd tijd om op onze reis terug naar Hobart te beginnen. Onderweg stopte we nog bij Nelson Falls. Mooie waterval die zich in de bossen bevond.
Onze laatste nacht wilden we ergens vlakbij Hobart spenderen, aangezien we de tijd hadden. Dus hebben we deze dag ook weer veel gereden en kwamen we bij de leukste accommodatie van de reis. Alle campings vind je heel makkelijk via een app: wikicamps. Deze geeft aan waar campings en van alles en nog wat zitten. Zo vonden we ook deze. We reden een smal zandweggetje de bergen in. Dit was in boerenlandschap omgeving. Ze zaten in dezelfde omgeving als Princess Mary van Denmark (die haar prins heeft gevonden in een club in Sydney met uitgaan). Hoe weet ik dat? Ze hadden hun geit Princess Mary genoemd. Deze nacht sliep iedereen super goed (was ook niet koud). De volgende ochtend mochten we mee de dieren voeren. Alpacas, geit, ezel, kippen.

Hierna vertrokken we richting Hobart, brachten de camper terug en gingen we naar het vliegveld. We vlogen pas om 11 uur ’s avonds, maar de Wicked (van de camper) zat dichtbij het vliegveld en ging dicht om 4 uur. Zo zaten we van 3 tot 6 op het vliegveld te wachten tot we te horen kregen dat onze vlucht was gecanceld. Gratis hotelkamer en eten verder, vlogen we de volgende ochtend naar Melbourne.